Ponad 12 mln zł na swoje projekty otrzymało pięcioro naukowców z Politechniki Wrocławskiej w konkursach Maestro i Sonata Bis organizowanych przez Narodowe Centrum Nauki. Badania dotyczą m.in. perowskitów, aktywnych enzymów i sztucznej inteligencji.
Unikatowe właściwości perowskitów
W tym programie grant na blisko 4 mln zł otrzymała dr Paulina Płochocka-Maude, prof. uczelni z Wydziału Podstawowych Problemów Techniki. Zrealizuje ona projekt pt. „SERENADE – Miękkie perowskity – nowy paradygmat inżynierii półprzewodników”.
Półprzewodniki perowskitowe to w ostatnich latach jedne z najbardziej intensywnie badanych materiałów. Wynika to z ich unikalnych własności sprawiających, że są one niezwykle obiecujące w zastosowaniach fotowoltaicznych i emiterach światła. W ciągu dziesięciu lat ogniwa fotowoltaiczne wykorzystujące perowskity, jako obszar czynny, osiągnęły wydajność porównywalna z ogniwami opartymi o technologię krzemową, która rozwija się od ponad 50 lat. Dodatkowo perowskity mogą byś syntetyzowany przy wykorzystaniu metod mokrej chemii, co znacząco obniża koszty ich produkcji. Technologia ta może być dużo tańsza niż obecna technologia produkcji ogniw fotowoltaicznych. (...)
Lepsza jakość w wytwarzaniu źródeł pojedynczych fotonów
Dr inż. Michał Baranowski z Wydziału Podstawowych Problemów Techniki w projekcie „Hybrydowe struktury półprzewodników III-V i dichalkogenków metali przejściowych dla emiterów pojedynczych fotonów” chce rozwiązać dwa problemy za pomocą monowarstw dichalkogenów metali przejściowych osadzanych na nanostrukturach z półprzewodników III-V. Projekt uzyskał finansowanie w wysokości 2,6 mln zł.
– W ciągu pięciu lat trwania projektu mamy nadzieję połączyć dojrzałą technologie wytwarzania nanostrutur półprzewodnikowych z fascynującymi własnościami monowarstw dichalkogenków metali przejściowych i w ten sposób zapewnić nową jakość w wytwarzaniu źródeł pojedynczych fotonów – opowiada dr inż. Michał Baranowski.
W ostatnim czasie możemy stale obserwować rosnące zainteresowanie nieklasycznymi kwantowymi źródłami światła, tj. takimi emiterami, które mogą emitować tylko jeden foton na cykl wzbudzenia. Większość emiterów pojedynczych fotonów bazuje na punktowych defektach lub kropkach kwantowych, które są zagrzebane w matrycy półprzewodnika/izolatora, która utrudnia wydajną ekstrakcję fotonów ze względu na zjawisko całkowitego wewnętrznego odbicia. Dodatkowo takie emitery są losowo rozmieszczone w matrycy, co utrudnia skalowalność produkcji końcowego urządzenia. (...)