Sześciu wybitnych naukowców naszej uczelni uzyskało dziś status professor magnus. To kolejna inicjatywa PWr skierowana na kształtowanie doskonałości akademickiej.

Prof. Jan Biliszczuk (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego), prof. Edward Chlebus (Wydział Mechaniczny), prof. Jan Misiewicz (Wydział Podstawowych Problemów Techniki), prof. Janusz Mroczka (Wydział Elektroniki), prof. Marek Samoć (Wydział Chemiczny), prof. Aleksander Weron (Wydział Matematyki) – to naukowcy, którzy od teraz przez trzy następne lata będą mogli posługiwać się tytułem professor magnus.

– Status ten został przyznany w uznaniu ich zasług dla nauki oraz chęcią zaoferowania naszym profesorom jak najlepszych warunków do prowadzenia dalszej pracy naukowej i twórczej na Politechnice Wrocławskiej – podkreśla prof. Arkadiusz Wójs, rektor Politechniki.

Status professor magnus nadawany jest w trybie konkursowym, przeprowadzanym w semestrze letnim i przyznawany na okres trzech lat. Każdy, kto otrzymał ten tytuł, ma prawo posługiwać się nim wewnątrz i na zewnątrz uczelni. Zachowuje także prawo do zatrudnienia na stanowisku profesora w niezmienionym wymiarze czasu pracy i na dotychczasowych warunkach po przejściu na emeryturę. Może również pełnić funkcję kierownika katedry Politechniki Wrocławskiej (w okresie zatrudnienia).

Prof. Jan Misiewicz (Wydział Podstawowych Problemów Techniki)

Związany z Politechniką Wrocławską od blisko 50 lat. Tutaj studiował, uzyskał stopnie i tytuł naukowy i tutaj stworzył duży zespół badawczy oraz założył Laboratorium Optycznej Spektroskopii Nanostruktur - OSN, którym kieruje od ponad 30 lat. Obecnie pracuje w nim prawie 50 osób w tym około 20 doktorantów.

Prof. Misiewicz rozwinął zaplecze laboratoryjne i bazę aparaturową oraz znacząco rozszerzył tematykę badawczą laboratorium, które stało się rozpoznawalne w skali międzynarodowej. Wyspecjalizowało się w badaniach nowych materiałów półprzewodnikowych i struktur niskowymiarowych, głównie w kontekście nowoczesnych zastosowań optoelektronicznych i nanofotonicznych.

Zasługi prof. Misiewicza dla rozwoju  wrocławskiej szkoły fizyki struktur półprzewodnikowych zostały  w docenione w 2013 r. przez Polskie Towarzystwo Fizyczne przyznaniem mu prestiżowego wyróżnienia – Medalu im. Smoluchowskiego, a także Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Jego wysoka pozycja naukowa na arenie międzynarodowej została dodatkowo potwierdzona przyznaniem Politechnice Wrocławskiej organizacji w 2013 r. połączonych konferencji Electronic Properties of Two-Dimensional Systems (EP2DS) oraz Modulated Semiconductor Structures (MSS) – jednej z najważniejszych imprez naukowych w fizyce nanostruktur półprzewodnikowych na świecie, pierwszy raz odbywającej się w Polsce.

Badania prof. Misiewicza i jego laboratorium prowadzone są we współpracy z wieloma renomowanymi ośrodkami zagranicznymi i krajowymi, zarówno akademickimi, jak i przedsiębiorstwami (Univ. Würzburg, Stanford University, Cambridge Univ., Univ. of Tokyo, nanoplus GmbH, Siemens, NRC Canada, Techn. Univ. Dortmund, Univ. Kassel, McMaster Univ. Univ. Montpellier, LPN – CNRS Francja, Alcatel-Thales, Ioffe Institute, Instytut Fizyki PAN, ITE oraz ITME Sieć Łukasiewicz, Uniwersytet Warszawski, Wojskowa Akademia Techniczna, Instytut Wysokich Ciśnień  PAN, TopGan, Vigo System). Prof. Misiewicz koordynował także międzyuczelnianą współpracą dwustronną Politechniki Wrocławskiej z Uniwersytetem w Würzburgu oraz Uniwersytetem Louis Pasteura w Strasburgu.

W Laboratorium OSN zrealizowano ponad 45 projektów badawczych z różnych agencji krajowych i zagranicznych (w kilkunastu pełnił rolę kierownika), w tym kilka promotorskich, jeden habilitacyjny, a także jeden projekt zamawiany.

Prof. Misiewicz kierował m.in. grantem NCN Maestro w latach 2012-2017, grantami na współpracę dwustronną z Uniwersytetem w Würzburgu (projekt Liepolate finansowany przez MNiSW oraz niemieckie DFG - lata 2011-2014, projekt Harmonia NCN w latach 2015-2019), a obecnie jest kierownikiem zadania w projekcie NCBR Techmatstrateg.  Ponadto w laboratorium zrealizowano pod jego kierunkiem pięć projektów w ramach Programów Ramowych Unii Europejskiej. OSN uczestniczyło także aktywnie w pracach sieci europejskich Phantoms, Cerion oraz COST.

Znaczenie dotychczasowych osiągnięć profesora Misiewicza sprawiło, że znalazł się on w prestiżowym rankingu najbardziej wpływowych ludzi nauki na świecie (top 2 proc. naukowców, których publikacje są najczęściej cytowane przez innych autorów).

W trakcie swojej kariery naukowej pełnił funkcję dyrektora Instytutu Fizyki (1996-2002 oraz 2008-2014), dziekana Wydziału Podstawowych Problemów Techniki (2002-2008), dyrektora Centrum Materiałów Zaawansowanych i Nanotechnologii PWr (2002-2020) i kierownika Katedry Fizyki Doświadczalnej (2014-2019). Dwukrotnie odbył staż w Massachusetts Institute of Technology (USA).

Prof. Misiewicz jest współautorem 650 publikacji naukowych indeksowanych przez Web of Science (w tym m.in. w Applied Physics Letters – 73 artykuły, Journal of Applied Physics – 62 artykuły, Physical Review B – 23 , Solid State Communications – 16 artykułów,  Nanoscale jedenaście artykułów, Nanotechnology – trzy artykuły,  a  także  dwa w bardzo prestiżowym Physical Review Letters).

Jest współautorem trzech patentów. Jego prace były dotychczas cytowane blisko 5000 razy bez autocytowań (H = 36). Jest członkiem rad redakcyjnych trzech międzynarodowych czasopism naukowych, kilku sieci międzynarodowej współpracy naukowej, a także towarzystw naukowych PTF, EPS, SPIE, OSA, IEEE.

W 1992 r. prof. Misiewicz zainicjował cotygodniowe, stałe seminarium „Metody badania nanostruktur”, na którym swoje wyniki przedstawiają młodzi pracownicy, doktoranci i wyróżniający się studenci. Obecnie kieruje także Seminarium Fizyki na WPPT oraz Seminarium Materiałów Zaawansowanych i Nanotechnologii Politechniki Wrocławskiej. Zorganizował też kilkanaście konferencji i warsztatów międzynarodowych związanych z tematyką badawczą laboratorium.

Naukowiec ma też znakomite osiągnięcia w rozwoju kadry naukowej – promując 24 doktorów i ośmiu doktorów habilitowanych – stworzył zespół utalentowanych młodych naukowców związanych z Laboratorium i prowadzący badania w nowoczesnej tematyce, na najwyższym światowym poziomie. Trzech wychowanków prof. Misiewicza otrzymało już tytuły profesora nauk fizycznych, a wielu było wyróżnianych prestiżowymi nagrodami i stypendiami, m. in. trzy nagrody ministra za rozprawy doktorskie, pięć stypendiów MNiSW dla wybitnych młodych naukowców, pięć stypendiów START FNP, cztery stypendia Maxa Borna, siedmiu laureatów konkursu  Iuventus Plus MNiSW.

Do najważniejszych osiągnięć prof. Misiewicza w działalności dydaktycznej należy utworzenie w 2007 r. na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki nowej specjalności Nanoinżynieria – w ramach istniejącego kierunku Fizyka Techniczna, na obu stopniach kształcenia – inżynierskim i magisterskim. Kierunek Fizyka Techniczna (Nanoinzynieria) został w 2016 r. uznany przez PAKA jako wyróżniający (jako jeden z pięciu w kraju).

Prof. Misiewicz jest współautorem kilku podręczników i skryptów elektronicznych oraz inicjatorem wymiany studentów, doktorantów oraz postdoków  z  wiodącymi uczelniami krajowymi i zagranicznymi, a także serii wykładów dla studentów PWr prowadzonych przez wybitnych profesorów zapraszanych z zagranicy, np. z Uniwersytetów w Wurzburgu oraz w Kassel, Uniwersytetów Technicznych w Berlinie i Dortmundzie, Uniwersytetu w Strasburgu, Uniwersytetu w Nottingham i Uniwersytetu w Kopenhadze.

Czterokrotnie otrzymał nagrodę ministra, a także nagrodę „Docendo Discimus” Senatu Politechniki Wrocławskiej za osiągnięcia dydaktyczne (2002), subsydium profesorskie „Mistrz” Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2005-2008), Specjalną Nagrodę Naukową Rektora Politechniki Wrocławskiej im. Hugona Steinhausa (2010).

Jest również laureatem Polsko-Niemieckiej Nagrody naukowej „Copernicus” przyznawanej przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej i Deutsche Forschungsgemeinschaft za szczególne osiągnięcia w polsko-niemieckiej współpracy naukowej (wspólnie z prof. Alfredem Forchelem z Uniwersytetu w Würzburgu, 2010) i Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągniecia w zakresie kształcenia kadry naukowej  (2013).

W 2013 r. otrzymał również medal im. Mariana Smoluchowskiego Polskiego Towarzystwa Fizycznego za „wkład w stworzenie wrocławskiej szkoły fizyki półprzewodników oraz rozwój nowoczesnej tematyki badań eksperymentalnych – optycznej spektroskopii struktur niskowymiarowych”.

Żródło: https://pwr.edu.pl/uczelnia/aktualnosci/professor-magnus-dla-szesciu-wybitnych-naukowcow-12070.html